Tylko ciebie chcę - Rozdział 9

Rozdział betowała strzalka14, za co ogromnie jej dziękuję. Buziaki Kasiu :***

 

Był późny wieczór, gdy Stiles odzyskał przytomność. Otworzył oczy, po czym szybko je zamknął i skrzywił się sycząc boleśnie, gdy piekący ból rozszedł się po jego głowie. Nie miał pojęcia co się stało, ani gdzie się znajdował. Jedyne, o czym był w stanie myśleć, to ten dziwny sen. A może raczej wspomnienia, bo snem to z pewnością nie były. Gdy o tym myślał, obrazy, które widział, sytuacje, których był świadkiem i uczestnikiem, stawały się coraz bardziej realne. A przez to i coraz bardziej przerażające. Wracało do niego tak wiele wspomnień, uczuć, emocji. A także pytań.

Dlaczego matka go tak bardzo nienawidziła? Czy przez to, że miał ADHD, czy może, dlatego że był dla niej wybrakowany? Czy było w tym ukryte coś więcej? I co ojciec miał namyśli podczas tej kłótni, którą słyszał przed laty. Jeśli by się głębiej nad tym zastanowić, brzmiało to jakby ktoś przeprowadzał na nim jakieś eksperymenty w czasie jego życia prenatalnego. I najważniejsze pytanie. Dlaczego nie pamiętał Marii? To tak, jakby ktoś wymazał ją z jego pamięci, całkowicie usunął z jego życia i wspomnień. Ale kto mógłby zrobić coś takiego i dlaczego? Nie wiedział. Tak, jak nie wiedział, dlaczego ojciec nigdy o niej nie wspominał. Przecież musiał wiedzieć kim kobieta była. Musiał ją znać, skoro mieszkała razem z nimi i się nim opiekowała. A przynajmniej wydawało mu się, że tak było. Wraz z pojawiającymi się wspomnieniami, odkrył, że w jego pamięci jest kilka czarnych dziur. Rzeczy, wydarzeń, których nie pamięta, a które zdawały się tak bardzo istotne. Na przykład to, kim albo, czym była Maria. Stiles miał przed oczami obraz kobiety o mleczno-białej skórze, z twarzą ukrytą pod czarną maską, ozdobioną wielkimi płatkami lilii, w której wycięty był otwór na krwisto-czerwone usta kobiety. Jej czarną suknię z gorsetem zdobiły żywe, sino-granatowe róże, wydzielające niebiańsko słodki zapach, który kojarzył się Stilesowi z ambrozją. I śmiercią.

Wątpił w to, że kobieta była akumą - słowo, które jeszcze parę chwil temu, tak bardzo dziwne i obce, nagle stało się niezwykle znajome i zwyczajne. Jakby używanie go było na porządku dziennym w ich domu. Nie, Maria nie mogła być akumą, zwłaszcza, że uczyła go jak się przed nimi bronić. Jak wytwarzać amulety i odprawiać rytuały, mające utrzymać te demony i inne nadprzyrodzone istoty z daleka od niego i ich rodziny. To prowadziło tylko do jednego, jedynego rozwiązania. Wyjaśniającego dlaczego Maria mieszkała w ich domu i się o niego tak bardzo troszczyła, dlaczego nigdy nie mówiła źle o Claudii, choć widocznie nie podobało jej się to, co ta robiła, czy mówiła. A także to, dlaczego zdawała się zawsze znajdować kilka kroków od matki. Odpowiedź była tak bardzo prosta, że aż banalna i Stiles pluł sobie w brodę, że nie wpadł na to od razu, po tym, jak o tym pomyślał.

Maria była Innocence Claudii Stilinski.