Kitty kitty Stiles - Rozdział 3

Peter patrzył z kpiącym uśmieszkiem, jak jego siostrzeniec wścieka się i miota po całej rezydencji u kresu wytrzymałości. Derek tylko cudem hamował się przed przemianą, choć jego oczy co chwilę błyskały szkarłatem, a brwi zanikały.

A wszystko za sprawą pewnego małego, choć niezwykle zmyślnego i irytującego kociaka, który od ponad tygodnia uprzykrzał życie większości członków watahy.

Stiles w postaci kota doprowadzał Dereka do szału równie skutecznie, co w swojej dwunożnej formie. A może nawet i bardziej.

Peter nigdy by nie podejrzewał, że młody alfa pałał tak wielką nienawiścią do kotów i tego, co się z nimi wiązało. Młody mężczyzna stale tylko narzekał na sierść na ubraniach, fotelach i dywanach. Wściekał się na Stilesa za obdrapane meble, z których kot zrobił sobie prywatny drapak. Szybko mu jednak przechodziło, gdy Peter interweniował, przypominając mu, że jako szczenię, Derek był tysiąc razy gorszy.

Obaj przedstawiciele rodziny Hale i reszta watahy musiała przyzwyczaić się do obecności kota w domu sfory. Nie mieli wyboru. Szeryf poodstrzelałby im tyłki za zostawienie jego jedynego syna bez opieki, w takim stanie. A Peter zbyt dobrze pamiętał, jak to było mieć srebrną kulę w półdupku i wolałby tego nigdy więcej nie powtarzać. Po pierwsze jeszcze nigdy nie czuł się tak upokorzony, jak w momencie, gdy musiał prosić o pomoc w jej usunięciu. Po drugie to pieruństwo cholernie bolało. No i nie mógł usiąść na zadku przez ponad dobę. Nawet leżenie było nieprzyjemne.

Całe szczęście nie czekała ich wieczność z kotem-Stilesem, więc istniała możliwość, że Derek jednak nie wydepcze dziury w dywanie, na środku salonu, a Peter...

Cóż, on w sumie też się cieszył z tego powodu.

Zaczynało mu już brakować dobrego partnera do rozmowy, który nie uciekał od niego z krzykiem lub płaczem, gdy tylko zaczynał jakąś dłuższą wypowiedz, a co ważniejsze rozumiał przynajmniej połowę z tego, co straszy Hale mówił. 

Całe szczęście Deaton po obejrzeniu i szczegółowym zbadaniu Stilesa, (który naturalnie nie był szczęśliwy, że go zmacano wbrew jego woli) stwierdził, że nie może pomóc nastolatkowi w zdjęciu zaklęcia, które miało charakter czasowy i powinno niebawem ustąpić samo.

Wataha nie miała zatem innego wyboru, jak czekać.

Petera bardzo bawiła myśl, że kot stał się maskotką wilkołaczej watahy. Zwłaszcza, że był on jedynym wilkołakiem, którego Stiles w pewien sposób tolerował. Może nawet lubił. W każdym razie tylko on mógł dotykać Stilinskiego. To z nim kot spał. To jemu pozwalał drapać się za uszkiem i wyczesywać swoje gęste futro.

Które Peter później z mściwą przyjemnością wrzucał do kieszeni Dereka.

Stiles był bardzo kapryśnym stworzeniem, które nie pozwalało się dotykać nawet Scottowi. Nieważne, że beta go karmił i starał się spełniać wszystkie zachcianki. A nawet z miną męczennika sprzątał kuwetę. Stiles fukał i syczał na przyjaciela ilekroć ten próbował go wziąć na ręce lub choćby pogłaskać. Peter podejrzewał, że miało to związek z pierwszym dniem Stilesa w ich domu jako kota, kiedy to McCall parokrotnie się o niego potknął, a raz nawet przytrzasnął mu ogon drzwiami.

I jeśli ten patykowaty nastolatek na co dzień był wkurwiającym gnojkiem z umysłem jak żyleta i demonicznymi pomysłami, to trzeba było go widzieć, wtedy, gdy pałał żądzą zemsty.

Hale chyba nigdy nie bawił się tak dobrze, jak tamtego popołudnia. (Nawet w dniu, gdy Derek dostał pierwszej erekcji i przerażony wrzeszczał wniebogłosy, że jego ciało opętał demon.) W przeciwieństwie do Scotta, który będzie ten dzień zaliczał do najbardziej przerażających i będzie go pamiętał do końca swojego nudnego, szczenięcego życia.

No i Peter upewnił się w przekonaniu, że już nigdy więcej nie zamierza narazić się Stilesowi. Nie żeby zamierzał po tej akcji z koktajlem Mołotowa. Wolał jednak jeszcze raz przeżyć postrzał w tyłek, jeśli to miało znaczyć, że zachowa swoje genitalia bezpieczne i w całości. Z dala od kocich pazurów. Zwłaszcza, że jak miał okazję to zaobserwować u McCalla, te rejony ich ciał nie goiły się tak szybko, jak reszta.

Peter uśmiechnął się rozbawiony tym wspomnieniem.

- Co cię tak bawi? – warknął Derek.

- Nic takiego.

Młodszy Hale zatrzymał się w połowie kroku, unosząc na niego pytająco brew.

- To już nie wolno uśmiechać mi się bez żadnego, większego powodu? Drogi siostrzeńcze, życie jest zbyt krótkie, by przejmować się wszystkim. Sam się o tym dowiedziałem. I jeśli dobrze sobie przypominam, zawdzięczam to pewnemu gadatliwemu nastolatkowi. W każdym razie powinieneś trochę odpuścić. Na dobre ci to wyjdzie. I może w końcu znajdziesz chwilę, na pozbycie się tego kołka z tyłka.

Alfa warknął w odpowiedzi, spuszczając wzrok na kolana Petera, gdzie leżał rozwalony Stiles. Derek skrzywił się z niesmakiem na widok kota, po czym wyszedł z pokoju odprowadzony przez dwie pary zmrużonych, rozbawionych oczu.

- Mógłby trochę przystopować i się uspokoić. W końcu Deaton powiedział jasno i wyraźnie. Nie da się nic zrobić, by przywrócić cię do pierwotnego stanu. Zaklęcie z czasem samo zacznie tracić moc. A zajmie to nie dłużej niż miesiąc. Nie rozumiem czemu mój drogi siostrzeniec się tak miota i lata jak kot z pęcherzem.

Peter otrzymał  w odpowiedzi oburzone fuknięcie, a dwie pary cienkich, ostrych pazurków wbiły się ostrzegawczo w jego jeansy na udzie.

- Wybacz. Zapomniałem. – starszy Hale wyszczerzył się rozbawiony i podrapał Stilesa za uchem.

 

***

 

- Miauuu... – Petera obudziło głośne, przeciągłe miauknięcie prosto w ucho.

- Już. Zaraz wstanę – mruknął niewyraźnie, przewracając się na drugi bok. Pociągnął za kołdrę, nakrywając się nią cały, po czubek głowy.

- Miauuu! – Hale usłyszał oburzone miauknięcie, po czym ktoś brutalnie zdarł z niego nakrycie.

- No dobra, dobra – warknął niezadowolony tak wczesną pobudką. Ziewnął przeciągle, przecierając wnętrzami dłoni twarz i oczy. Zamrugał parokrotnie. Zmarszczył brwi i jeszcze raz przetarł oczy.

Efekt się nie zmienił.

Znajdował się nos w nos ze Stilesem.

Ludzkim Stilesem.

A przynajmniej prawie ludzkim, bo na głowie nastolatka znajdowała się para kudłatych, kocich uszu, które płasko przylegały do jego głowy. Oczy o pionowych źrenicach zmrużone były w wyrazie irytacji, a puszysty ogon za plecami chłopaka miotał się na prawo i lewo, ze świstem przecinając powietrze.

Był wkurzony.

- O cholera! – Peter zaklął szeptem, gdy coś do niego dotarło.

Stiles był całkiem nagi. I znajdował się w jego łóżku!

Stilinski syknął po kociemu i zaburczał gniewnie, a Peter zaczynał nabierać pewności, że kula w zadku miała być jego najmniejszym problemem.

Był pewny, że szeryf go żywcem spali. A wolał tego nie przeżywać po raz drugi.