Koszmar Deucaliona

- … Mój tata mnie uwolni, zobaczysz! Przyjdzie tu i porozrywa was na strzępy! Udusi was waszymi własnymi flakami! Tata jest najsilniejszym i najszybszym alfą na świecie! Pokona was…! - Uprowadzony malec nie przestawał gadać. I choć z początku niezmiernie to Deucaliona bawiło, po godzinie zaczęło być irytujące, a po dwóch doprowadzało do szału nawet jego najbardziej cierpliwe alfy. A najgorsze było to, że nijak nie dało się gówniarza uciszyć. Alfa, która ośmieliła się spoliczkować dzieciaka, padła u jego stóp z roztrzaskaną czaszką, uderzona zaklęciem ochronnym.

Głupia krowa.

To było do przewidzenia, że Stilinski – omega, która urodziła tego dzieciaka w jakiś sposób zabezpieczyła go przed porwaniami. Hale doskonale wiedział, co robił, wybierając sobie iskrę na partnera i ojca swoich młodych.

- Zamknij się! – warkną Aiden, dopadając związanego dzieciaka. Po chwili odskoczył od niego z krzykiem, trzymając się za ramie, które trzymało się na szczątkach kości i mięśni.

- Idioci – powiedział pod nosem alfa alf, kręcąc głową na głupotę członków swojej watahy.

Podszedł do dziecka i uklęknął obok niego z dobrodusznym uśmiechem.

- Bardzo cię za niego przepraszam. Aiden jest agresywnym, niecierpliwym szczeniakiem, który pomimo wieku nie jest mądrzejszy od trzylatka. – Chłopiec uśmiechnął się kpiąco na jego słowa, nie spuszczając jednak z niego uważnego spojrzenia.

Mądry dzieciak.

- Ty za to jak na swój wiek jesteś niezwykle inteligentny. Ile masz lat? Cztery? Pięć?

- Sześć – burknął oburzony chłopiec.

- Sześć? – Udał zdziwienie. – W takim razie jesteś już dużym wilkiem.

Dzieciak potaknął, rumieniąc się na policzkach.

To było do przewidzenia.

- Powiedz mi, czy nie jesteś może głodny, albo nie chce ci się może pić? Ci idioci z pewnością cię nawet o to nie zapytali. A przecież jesteś naszym gościem.

- Gościem? – prychnął dzieciak, szarpiąc się w więzach. – W dość dziwaczny sposób traktujecie gości. Mój tatuś nigdy nie witał w taki sposób przedstawicieli innych watah.

- Tak. – Nachylił się bliżej malca, by móc spojrzeć mu w oczy. – Z tym, że ci goście zapewne nie chcieli skłonić twojego taty do tego, żeby do nich dołączył.

- Próbowali. Jednak nie byli na tyle tępi, by próbować porywać mnie, czy tatusia. – Gówniarz wyszczerzył się w szerokim uśmiechu, gdy Deaucalion się na niego zamachnął, powstrzymując się w ostatnim momencie. Alfa alf ryknął rozjuszony i uderzył w pierwsze, co napotkał. Pech chciał, że był to Bogu ducha winny członek jego watahy.

Młody Hale śmiał się widząc jego złość i bezradność.

- Jestem już zmęczony. Zaśpiewaj mi kołysankę – powiedział malec po chwili.

- Co? – Deaucalion zamrugał zaskoczony.

- Zaśpiewaj mi kołysankę.

- Nie.

- Zaśpiewaj.

- Nie! – warknął, błyskając w stronę dzieciaka czerwonymi tęczówkami. Ten na to ułożył usteczka w podkówkę i wybuchnął głośnym płaczem.

- Przestań!

- Zaśpiewaj!

Alfa zwiesił ramiona zrezygnowany. Nie miał już sił walczyć ze szczeniakiem.

- A obiecujesz, że będziesz cicho?

Malec potaknął gorliwie.

Deucalion westchnął i zaczął śpiewać - “Twinkle, twinkle, little star. How I wonder what you are…”

- Nie umiesz śpiewać.

- Mam rozumieć, że ty potrafisz lepiej?

- Oczywiście. Posłuchaj…


Gdy godzinę później Derek wpadł wraz z watahą Hale do magazynu, zastał swojego syna siedzącego nad śpiącym Deucalionem. Spojrzał na dziecko zdezorientowany.

- No co? Wujek Deu nie potrafił śpiewać kołysanek. Musiałem go tego nauczyć.