Po drugiej stronie lustra - Prolog

PROMPT
NoemiHarpia: "Znowu coś atakuję mieszkańców Beacon Hills. Jakieś stworzenie które przechodzi przez lustra i zmienia rzeczywistość. Komuś stawia dom do góry nogami, albo jakiegoś poważnego, statecznego pana w średnim wieku w wielkiego imprezowicza.
wataha próbuję dorwać dowcipnisia i kończy się to tym, że Derek staję się człowiekiem, a Stiles wilkołakiem.(...)"

Samotna postać przechadzała się po lesie, kopiąc od niechcenia kamienie i patyki, które miały nieszczęście znaleźć się na jej drodze. Nucąc coś bez słów i rytmu starała się zabić nudę i panującą dookoła ciszę. Czuła smutek. Złość i rozżalenie. A wszystko za sprawą monotonii i jałowości, które wkradły się ostatnimi czasy do jej życia.

- Nuda, nuda, nuda. – postać mruknęła pod nosem do samej siebie i oparła się o pień drzewa. – Ale nuda. – uderzała rytmicznie głową o pień drzewa, starając się coś wymyślić.

Od ostatniego razu nie działo się nic godnego uwagi. Nawet ociupiny. A ile tu już minęło? Trzy miesiące? Cztery?

Zbyt wiele jak na jej gust.

- Co za cholerny dupek! – do uszu stworzenia dotarły czyjeś krzyki, po których nadeszło trzaśnięcie drzwiami samochodu. – Co za dupek. I po co ja się w to wszystko pakowałem? No po co? Trzeba było siedzieć w domu i się nie wyrywać. Ale nie! Jak zwykle musiałem wpakować się w największe bagno. A przecież nawet nie należę do watahy. Oczywiście, że nie! W końcu ten alfi kutas nie pomyśli nawet o przyjęciu człowieka do watahy. Bo niby po co, nie? Lepiej być dupkiem i mieć to gdzieś. Nieważne ile dla nich zrobiłem. Nadal nie jestem dostatecznie dobry, bo jestem człowiekiem. Głupi, nadęty…

Ukryta za drzewem postać uśmiechnęła się szeroko, słuchając narzekania nastolatka. Z każdym kolejnym słowem i kwiecistym epitetem jej uśmiech stawał się coraz szerszy i bardziej drapieżny.

- No. – stworzenie zaklaskało i potarło o siebie dłonie. – Wreszcie szykuje się jakaś zabawa.